زندگی همین فُرصت‌هایِ رو به راهی‌ست، که گاهی داریم.

مدیریتِ زندگی، مدیریتِ فُرصت‌هاست؛

و «انتظار»، مدیریتِ برنامه ریزی شده و برآیندِ همین فُرصت‌های در هم آمیخته.

فُرصت، زمانِ مُدیریت شدة آدمی‌ست.

زمان‌هایِ معمولی، فرصت نیست . زمان‌هایِ برنامه‌ریزی نشده، فرصت نیست. زمان‌های فلّه‌ای، فُرصت نیست. ساعت‌ها و روزهایِ باری به هر جهت، فُرصت نیست.

تنها آن مقداری از زمانِ هر کس و هر جامعه‌یی، «فُرصتِ» او تلّقی می‌شود ـ